Bomboş mu geçiyor hayat! yahut iş güç derken zamansızlıklar içinde kendine zaman ararken mi geçiyor.
Sadece kendime ayırdığım sabah yürüyüşlerinin ardından gün içinde sıradışı bişeyler olmuyor. Herkesin bildiği gibi ev kadınının, annenin, eşin yapması gereken günlük işler!
Geçen sene bu zamanlar kediciklerimle başbaşaydım. Sevgililer gününüz kutlu olsun derken ardıarkasına öpücükleri o tüylü yüzlerine sıralıyordum.
Halen özlüyorum...
Onları öpmeyi, kucağımda uyumalarını, sabah oyunlarını, yemek bekleyişlerini, mutfaktan gelen gürültülerini, eve gelişlerimde üzerime tırmanmalarını...
Haziran 13 ten beri ne çok geçmiş.Onları özel hayvan hastanesinin kapısına bırakıp sinsice ayrıldığım, en mutsuz gün!
Ne çok ağlamıştım, ne çok isyan etmiştim hayata, sahip olmaktan mutlu olup ayrılmak zorunda bırakıldığım taşınma hallerine, eşimin mesleğine, kendime...
Şimdi de yine eksik hallerde, olması gerekenleri sorgulayıp sorgulayıp üzülüyorum.
Olması gerekenler!
Neden affet beni Newbahar dedim?
Newbahar şiirdi, öykülerdi, hikayelerdi, yaşanmamış duygulardı, her harfin içinde özlemin, kırgınlığın, mutsuzluğun olduğu bir alfabeydi...
Şimdi Newbahardan öte, ben olarak hepsini öldürdüm. (gibi)
Bloklarda hayat bulan her yazı eskilerde kalmış gibi.
Sahip olduklarımın kıymetini bile bile, arka planda özlediğim kedilerim var. Yeni bir dosta sahip olmak imkansız şu şartlarda. Ah ''şartlar''
Şimdi sıradan bir günlük mü oluyor Newbahar!.. Belki bir gün uğrayıp şiir bırakırsın ha?
Bende gelir okurum, severim, mutlu olurum kim bilir!
14 Şubat 2013 Perşembe
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Sanki ben yazmışım gibi..İnan bana benim yazdığım pek çok yazıya o kadar benziyor ki. O nedenle ben yazmışım gibi okudum.. Belki hiç görmediğim halde, ve belki hiç göremeyeceğim halde seni bunca sevişim, yüreğimde hüznünü ve sevinmelerini hissedişim bu yüzden Newbahar..
YanıtlaSilSen tanrının çok az kişiye sunduğu hasletler taşıyorsun.. kulların anlamasını ve de kıymetini bilmesini bekleme..
Sadece sen, SEN kendi kıymetini bil yeter..